Βίντεο από τη στιγμή της εισβολής
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Συλλογος εκπ. ΠΕ Ν. Πλουμπίδης
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
Συναδέλφισσες συνάδελφοι
Την Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017, γίναμε μάρτυρες πρωτόγνωρων στιγμών ακραίου τραμπουκισμού, βίας, απειλών από πρωτοπαλίκαρα της χα, με επικεφαλής τον υπόδικο βουλευτή Ι. Λαγό, εντός του προαυλίου της σχολικής μονάδας του Ικονίου κι ενώ παρεβρίσκονταν παιδιά στο ολοήμερο τμήμα, σε παρακείμενη αίθουσα.
Ο Σύλλογος μας, από τις 7.00 πμ, βρέθηκε, στήριξε και παρέμεινε δίπλα στους συναδελφους, μέχρι και την τελική, ασφαλή αποχώρηση όλων από τη σχολική μονάδα, στις 4.30μμ
Αναλυτικά:
Σήμερα, 17/01, ήταν προγραμματισμένη η ενημερωτική συνάντηση με τον Δντη Εκπσης, φορείς του Δήμου, γονέων, συλλόγων διδασκόντων και εκπροσώπων συντονιστών από τις ΔΥΕΠ.
Από πολύ νωρίς, ομάδα χρυσαυγιτών προσέγγισε τον εξωτερικό χώρο του σχολείου, πριν ακόμα ξεκινήσει το ωρολόγιο πρόγραμμα και η προσέλευση των μαθητών. Σύντομα, με την έλευση των παιδιών στο σχολείο, αναπτύχθηκε σημαντικός όγκος από γονείς και ομάδα κρούσης της χα. Οι διαρκείς οχλήσεις με τηλεφωνήματα, πιέσεις στην πόρτα του σχολείου, υπήρξαν ακατάπαυστες και συνεχείς, καθόλη τη διάρκεια του πρωινού προγράμματος.
Η δε μετάβαση των εκπαιδευτικών μετά τις 8.10 προς το σχολείο, αναγκαστικά γινόταν με συνοδεία αστυνομικών μέσα σε κλίμα έντασης και προσβολών προς τις/τους συναδέλφους.
Περιμένοντας τη συνάντηση να υλοποιηθεί, τόσο οι απειλές, όσο και ο κόσμος εκτός σχολείου πλήθαιναν.
Όταν όλοι οι συμμετέχοντες κατάφεραν να μπουν, ακολούθησε αρχικά λεκτικός διαπληκτισμός στην πόρτα με τον Ι.Λαγό, ο οποίος με τη βία προσπαθούσε να εισβάλει στο σχολείο.
Ακολούθησε απώθηση του, με όλες τις δυνάμεις των εκπαιδευτικών που βρίσκονταν στο σχολείο, με ιακχές ‘ΠΙΣΩ ΦΑΣΙΣΤΕΣ’ . Με την ομάδα κρούσης τους, κατάφεραν να σπάσουν την αντίστασή μας, εισέβαλαν στον προαύλιο χώρο, εν ώρα μαθήματος, βρίζοντας, τραμπουκίζοντας, απειλώντας, χτυπώντας ,σπρώχνοντας, ρίχνοντας, συναδέλφισσες/ ους που ήμασταν εκεί.
Αλγεινή εντύπωση δημιουργεί τόσο η στάση του αξιωματικού της αστυνομίας που θεωρούσε δεδομένη την παρουσία του βουλευτή στη συνάντηση, όσο και συνολικότερα η στάση της αστυνομίας, η οποία παρέμεινε απαθής και θεατής κατά τη διάρκεια των τραμπουκισμών.
Ακολούθησε εκτενής συζήτηση στην προγραμματισμένη συνάντηση, με τους γονείς να δηλώνουν, λίγο πριν τη λήξη της, ότι δεν έχουν καθησυχαστεί.
Συναδέλφισσες συνάδελφοι
Καταγγέλουμε τις ενορχηστρωμένες επιθέσεις από τα ταγμάτα εφόδου της χα
Ο σύλλογος μας θα παραβρεθεί αύριο 18/01, στις 1.30, στο κάλεσμα του Δ/ντη Εκπ/σης για το αντίστοιχο τμήμα ίδρυσης ΔΥΕΠ στο 5ο Κερατσινίου
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥΣ / ΤΙΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ.
Δήλωση
Αυτό το κείμενο όπως και όλα τα άλλα, θα αναρτηθεί στην ανοικτή, δημόσια και ελεύθερη σελίδα μου σε αυτόν εδώ το χώρο, με πολύ θάρρος και παρρησία.
Την τελευταία φορά που έγραψα για την εκπαίδευση των παιδιών των προσφύγων δέχθηκα “προειδοποιήσεις”. Είμαι επικηρυγμένη βλέπετε στις σελίδες της Χρυσής Αυγής και στις σελίδες της “σοβαρής” Χρυσής Αυγής. Αλλά δυστυχώς δεν φοβάμαι. Δυστυχώς. Για αυτο θα συνεχίσω να μιλάω. Ξέρω. Δεν επιτρέπεται αυτήν την εποχή. Ιδιαίτερα σε γυναίκες. Όμως θα το κάνω.
Δεν μπορώ να μην το κάνω. Γιατί θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και η ψυχή μου θα με ρωτήσει: “Μίλησες ; Υπερασπίστηκες τον αδύναμο;”
Σήμερα ήμουν μάρτυρας σε μια από τις πιο θλιβερές εικόνες της ζωή μου. Προπηλακισμοί. Χαστούκια. Μπουνιές. Βρισιές. Ουρλιαχτά. Υστερίες. Τεντωμένα πρόσωπα. Υψωμένες γροθιές.
Μέσα και έξω από τον ιερό χώρο ενός σχολείου.
Γιατί;
Για να μην έρθουν στην απογευματινή βάρδια ενός δημόσιου ελληνικού σχολείου κάπου 20-25 παιδιά του πολέμου. Παιδιά που έχουν επιβιώσει από οβίδες, από μισαλλοδοξία, από φανατισμό, από πείνα, από δίψα, από το κρύο, από τη θάλασσα. Παιδιά τραυματισμένα στη ψυχή και στο σώμα. Παιδιά . Παιδιά. Παιδιά γαμώτο. Παιδιά.
Δεν θα πω πολλά όμως για τον Υπόδικο. Παρά μόνο πως ούτε επιθετικότητα δεν ήταν αυτο που έκανε. Ούτε καν βία. Ήταν ένα χορευτικό. Μια περφόρμανς. Ένα σκετς. Αγανακτισμένος έσπρωχνε την πόρτα του σχολείου για να μπει τελικά μέσα, να κάνει μια στροφή σα να χόρευε ζεϊμπέκικο και στη συνέχεια να αποχωρήσει. Το ξύλο στις δασκάλες και στους δασκάλους το έριξαν οι συνοδοί του.
Ολα αυτά που σας περιγράφω έγιναν μπροστά στα μάτια κάποιων παιδιών που δεν είχαν προλάβει να αποχωρήσουν από το σχολείο. Έκλαιγαν αυτά τα παιδιά. Είδαν τον Κύριο τους και την Κυρία τους, τους δασκάλους τους να τρώνε σφαλιάρες και σπρωξίματα.
Γιατί;
Πως θα παρηγορήσουμε αυτά τα παιδιά.;
Για αυτά τα παιδιά δεν γίνεται όλο αυτο; Για να τα προστατεύσουμε;.
Γιατί έπρεπε να γίνει όλο αυτο;
Το υπόλοιπο μήνυμά μου αφορά στους γονείς του σχολείου. Και κάθε σχολείου. Ιδιαίτερα εκείνους που ήμασταν μαζί στη συζήτηση. Ξέρω πως το σχόλιό μου θα φτάσει στα χέρια τους. Θέλω να τους πω πως δεν έχω θυμό γι αυτους. Έχω θυμό μόνο σε όσους εκμεταλλεύονται τα συναισθήματά τους. Γιατί τα ξέρω τα συναισθήματά τους. Ήμουν κοντά τους τα τελευταία 19 χρόνια. Ήμουν κοντά τους όταν έχασαν τη δουλειά τους. Όταν μαζί με τους άλλους συναδέρφους μαζέψαμε λίγα χρήματα για να τους πληρώσουμε το ρεύμα. Ήμουν εκεί κοντά στην μητέρα που κακοποιήθηκε από έναν ανάρμοστο σύζυγο και με άφησε να της κρατήσω το χέρι. Ήμουν κοντά τους στην αγωνία τους για τον μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Δεν θα τους κατηγορήσω. Γιατί τους καταννοώ. Ξέρω. Ειλικρινά ξέρω τις δυσκολίες , τις αγωνίες και τον πόνο της ψυχής τους. Και το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας. Ξέρω το βάρος του να μεγαλώνεις παιδιά σε αυτές τις δύσκολες εποχές της χολέρας. Της φτώχειας. Της ψυχικής ανέχειας. Ξέρω. Ήμουν εκεί ότα εκμυστηρεύτηκαν τις αγωνίες τους. Πήρα τα παιδιά τους αγκαλιά όταν μάτωναν τα γόνατά τους στο προαύλιο και ζητούσαν τη μαμά. Μέχρι να έρθει η μαμά. ήμουν εγώ εκεί για εκείνα. Χωρίς φόβο τα πήρα αγκαλιά όταν έβραζαν από πυρετό. Πολλές φορές κόλλησα τις ασθένειές τους. Τις γρίπες τους. Τα δερματικά τους. Αλλά δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να είμαι εκεί σαν δεύτερη Μητέρα για αυτα. Τα αγαπάω τα παιδιά τους. Μάλιστα τα πιο μικρά μερικές φορές μπερδεύονται και με φώναζαν μαμά. Αλήθεια. Το κάνουν αυτο οι πολύ μικροί μαθητές.
Και θα συνεχίσω να τα αγαπάω και να διαθέτω την αγκαλιά μου και την ψυχή μου για αυτά. Γιατί έχω επιλέξει να είμαι Δασκάλα. Είναι δύσκολο να είσαι δάσκαλος. Γιατί βλέπεις να κυλάει η ιστορία μπροστά σου και πολλές φορές είναι πέρα από τις δυνάμεις σου να αλλάξεις το ελάχιστο.Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Έτσι νόμιζα. Έτσι ήθελαν να με κάνουν να νομίζω . Ότι είμαι θύμα. Ότι δεν μπορώ να αλλάξω πολλά. Είναι ψεμα όμως. Μπορώ να αλλάξω τη μοίρα μου. Μπορώ να αλλάξω τη μοίρα των μαθητών μου. Μπορώ να συμβάλω λίγο. Ένα μικρο βηματάκι προς μια πιο ανθρώπινη ζωή. Πιο ανθρώπινη ζωή.
Και γι αυτόν τον λόγο θα συνεχίζω να αγκαλιάζω τα παιδιά τους όταν έχουν πυρετό και να βρίσκομαι δίπλα στις μητέρες αυτές όταν θα θέλουν υποστήριξη. Θα το κάνω..Με όλη μου την καρδιά.
Θα το κάνω όμως και για τα παιδιά των προσφύγων . Δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση να μην το κάνω και για τα παιδιά των προσφύγων. Ξέρετε γιατί; Για ένα μόνο λόγο. Για να αλλάξω τον κόσμο. Αυτό με ενδιαφέρει μόνο. Δυστυχώς αυτο με ενδιαφέρει μόνο.
Γιατί ο Δαρβίνος είπε, πως τα είδη που δείχνουν Συμπόνοια στα αδύναμα μέλη της ομάδας, είναι τα είδη που επιβιώνουν. Είναι τα είδη που κατακτούν το κόσμο. Τα δυνατά είδη. Αυτά τα είδη στο βασίλειο της φύσης επιβιώνουν. Όχι τα βίαια. Όχι εκείνα που αφήνουν πίσω στο πέρασμά τους και έξω από την ομάδα τόν αδύναμο. Αλλά αυτά που κάνουν χώρο.
Θα ήθελα να είμαστε μαζί σε αυτό το Μεγάλο και ιερό σκοπό. Μια αγκαλιά. Για να αλλάξουμε τον κόσμο. Για να γίνουμε λίγο πιο δυνατοί και λίγο πιο θωρακισμένοι και προετοιμασμένοι για τα επόμενα δύσκολα χρόνια που έρχονται. Σε αυτές τις φήμες πολέμου και σε αυτο το ψυχικό χωνευτήρι που έχει καταντήσει ο κόσμος θέλω ειλικρινά να είμαστε μαζί και να αγκαλιάσουμε τους αδύναμους.
Για να αλλάξουμε τον κόσμο.
Θα έρθετε;
Ελένη Καραγιάννη
Συντονίστρια Εκπαίδευσης Σχιστού
