Πηγή : https://asillogosathinon.wordpress.com/
Πρόταση διδασκαλίας – υλικό επεξεργασίας για την ταινία μικρού μήκους «Ellis island», της Αιμιλίας Τσαγκαράτου
Υλικό εναλλακτικής διδασκαλίας-Μιλώντας στους μαθητές μας για την μετανάστευση και την προσφυγιά
Ντοκυμαντέρ της Νίνας Γεωργιάδου για τους πρόσφυγες
(Όπως γράφει η Νίνα Γεωργιάδου στις πληροφορίες του βίντεο:)
«Ο πόλεμος με οικονομικά μέσα και ο πόλεμος με όπλα διεξάγονται σε διαφορετικά πεδία μαχών, με τις ίδιες περίπου συνέπειες. Αυτός που ισοπεδώνει έναν ολόκληρο λαό, με όπλο ένα επαχθές χρέος, είναι ο ίδιος που υποδαυλίζει σε μια γειτονική χώρα έναν αιματηρό εμφύλιο, για να την κουρελιάσει και να τη διαμοιράσει. Αυτός που σπρώχνει τα παιδιά μας σ’ ένα νέο κύμα μετανάστευσης, ως φτηνό εργατικό δυναμικό, είναι ο ίδιος που εξαναγκάζει στην προσφυγιά έναν ολόκληρο γειτονικό λαό. Αυτός που κρεμάει τη θηλιά για ν’ αυτοκτονήσουν από απόγνωση 6.500 Έλληνες μέσα σε 5 χρόνια, είναι ο ίδιος που στριμώχνει σε σαπιοκάραβα και πνίγει χιλιάδες ανθρώπους. Έχει ταυτότητα και ιστορική καταβολή. Ονομάζεται ιμπεριαλισμός κι έχει κάψει πολλές φορές την ανθρωπότητα. Είναι μια ύαινα που τρέφεται με σάρκες και χρήμα, ξεδιψάει με πετρέλαιο και μεθάει με αίμα. Εμείς είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που αποφασίσαμε, μέσα σ’ αυτή τη μπανανία, να τιμήσουμε όσο μπορούμε τη μεταναστευτική και προσφυγική ιστορία αυτού που κάποτε ξέραμε ως τόπο μας. Στο όνομα των 3.500 Καλύμνιων που βρήκαν καταφύγιο στη Γάζα και τη Δαμασκό στον 2ο Παγκόσμιο, στο όνομα των 30 περίπου χιλιάδων Καλύμνιων που ζουν ως μετανάστες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και στο όνομα των 5000 Καλύμνιων που πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς μέσα στα τελευταία 4 χρόνια, είπαμε: θα εξασφαλίζουμε ό,τι καταφέρνουν οι λίγες μας δυνάμεις, ένα πιάτο ζεστό φαΐ, ένα ζεστό αποφόρι, ίσως μόνο μια φρυγανιά σε κάθε άνθρωπο που φτάνει στις ακτές μας, κυνηγημένος είτε από τον πόλεμο είτε από την πείνα.
Για μας οι πρόσφυγες και οι μετανάστες έχουν δικαίωμα στη ζωή. Είναι και οι δύο θύματα του ίδιου άθλιου συστήματος που ταΐζει με ανθρώπινο κρέας και τις μηχανές του και τις κάνες των όπλων του.»
Τρεις πραγματικές ιστορίες προσφύγων (εικονογραφημένες)
Αντί δικού μας κειμένου αντιγράφουμε από τον ιστότοπο του ιδρύματος «Ρόζα Λούξεμπουργκ», απ’ όπου πήραμε τις ιστορίες:
Ένας εργαζόμενος πατέρας, μια εργαζόμενη μητέρα, δυο παιδιά που αναγκάζονται να δουλεύουν για να βγάλουν τα προς το ζην, εγκαταλείπουν τον τόπο τους που έχει γίνει επικίνδυνος, τη ζωή τους που έχει γίνει αβίωτη, τις οικογένειές τους που δεν μπορούν να ακολουθήσουν, για να αρχίσουν μια ζωή που θα τους επιτρέπει να σκέφτονται όχι πια με τη μέρα και τον μήνα, αλλά να σχεδιάσουν το μέλλον τους εν ειρήνη, να δουλέψουν, να σπουδάσουν, να ζήσουν ανάμεσά μας με ίσα δικαιώματα στη συμμετοχή, στη δημοκρατία, στην κοινωνία, στον πολιτισμό.
Οι ιστορίες είναι βασισμένες σε πραγματικές αφηγήσεις προσφύγων που συναντήσαμε στην Αθήνα και στο Βερολίνο. Ιστορίες τυχαίες, χωρίς ιδιαίτερες κορυφώσεις. Διαλέξαμε να τις μετατρέψουμε σε κόμικς για να ξεγελάσουμε τη δραματικότητα χωρίς να χάσουμε τη λεπτομέρεια της αφήγησης. Τα βασικά πρόσωπα των ιστοριών μας είναι άνθρωποι που θα μπορούσαν ίσως να είναι μέλη της οικογένειάς μας, φίλοι μας, γείτονες. Είναι όμως σίγουρα άνθρωποι που στο κοντινό μέλλον θα γίνουν οι συνάνθρωποί μας στις κοινωνίες μας, στους τόπους μας. Ας τους υποδεχτούμε.
1. Δείτε το από εδώ:
2. Δείτε το στο διαδίκτυο, στον ιστότοπο του ιδρύματος «Ρόζα Λούξεμπουργκ», και αποθηκεύστε το στον υπολογιστή σας: ΚΛΙΚ ΕΔΩ!
3. Προμηθευτείτε το σε έντυπη μορφή (αφού έρθετε σε επικοινωνία με το ίδρυμα «Ρόζα Λούξεμπουργκ»: Καλλιδρομίου 17, 10680 Αθήνα – Τηλ.: 2103613769 – Τηλ./Φαξ: 2103617769
meitani@rosalux.de , kotini@rosalux.de ).
Κάπως παλιές οι παρακάτω πληροφορίες, αλλά το ίδιο χρήσιμες για να πάρει κάποιος μια ιδέα για τις πρακτικές συνέπειες ενός πολέμου…
Στις αρχές του 2009 ο Ιρακινός δημοσιογράφος Sabah al-Baghdadi είχε δημοσιεύσει επίσημες κυβερνητικές στατιστικές, που έδειχναν την πραγματική κατάσταση που επικρατούσε το 2008 στο Ιράκ, 5 χρόνια μετά από την έναρξη του 2ου και καταστροφικότερου πολέμου των Η.Π.Α. εναντίον της χώρας, το 2003 (που επίσημα σήμερα -2016- μπορεί να έχει τερματιστεί, αλλά στην ουσία συνεχίζεται ως εμφύλιος εξαιτίας της αύξησης μεταξύ των Ιρακινών των εσωτερικών αντιθέσεων και συγκρούσεων, που φρόντισαν να υποδαυλίσουν οι Αμερικανοί σύμμαχοι…).
Έτσι λοιπόν, μέχρι τον Δεκέμβριο του 2008:
- 1.000.000 γυναίκες είχαν χάσει τους συζύγους τους στον πόλεμο και είχαν μείνει χήρες.
- 4.000.000 παιδιά είχαν μείνει ορφανά, σύμφωνα με εκτιμήσεις του ιρακινού Υπουργείου Προγραμματισμού.
- 2.500.000 εκατομμύρια Ιρακινοί είχαν σκοτωθεί είτε σε πολεμικές συγκρούσεις είτε σε βομβιστικές επιθέσεις (σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας).
- 800.000 άνθρωποι είχαν εξαφανιστεί σε μυστικούς τόπους κράτησης οι οποίοι συνδέονται με τα διάφορα κυβερνώντα κόμματα (σύμφωνα με καταγεγραμμένες καταγγελίες προς το Υπουργείο Εσωτερικών).
- 340.000 άνθρωποι κρατούνταν προσωρινά (χωρίς καταδικαστική απόφαση) σε αμερικανικές στρατιωτικές φυλακές της χώρας, σε κρατικές φυλακές της κατοχικής ιρακινής κυβέρνησης και σε φυλακές της περιοχής του Κουρδιστάν (σύμφωνα με ιρακινούς, αραβικούς και διεθνείς οργανισμούς –όπως των Ηνωμένων Εθνών- για τα ανθρώπινα δικαιώματα).
- 4.500.000 Ιρακινοί είχαν γίνει πρόσφυγες σε άλλες χώρες (οι νόμιμοι τουλάχιστον, σύμφωνα με τα στοιχεία των κρατικών υπηρεσιών) και άλλοι 2.500.000 είχαν μετατραπεί σε εσωτερικούς πρόσφυγες.
Μετά από τρεις ημέρες που κολυμπούσε στα παγωμένα νερά της Μεσογείου, κοντά στις ακτές της Μάλτας, ο Shukri al-Assouli άρχισε να βλέπει παραισθήσεις: έβλεπε δρόμους, σπίτια και την μητέρα του που τον υποδεχόταν με χαμόγελο στο σπίτι τους, στην Λωρίδα της Γάζας. Φορούσε το γιλέκο ενός ανθρώπου που είχε πνιγεί και κρατιόταν από ένα άδειο μεταλλικό κιβώτιο. Το θαλασσινό νερό έκαιγε το σώμα του, τα χέρια του και τα πόδια του δεν τα ένιωθε από το κρύο της θάλασσας και με δυσκολία προσπαθούσε να μην πνιγεί.
(Πατήστε το εικονίδιο 
κάτω δεξιά, για να μεταβείτε στο slideshare.net, αν θέλετε να κατεβάσετε το pdf στον υπολογιστή σας.)
Η «Πόλη που έδιωξε τον πόλεμο» είναι η ιστορία μιας πόλης που δεν μοιάζει με καμιά άλλη… Γι’ αυτό και όταν καταφθάνει ο πόλεμος, δεν βρίσκει τίποτε όπως θα το περίμενε, κι αυτή η πόλη τον νικά χωρίς να χρειαστεί καν να πολεμήσει!
Συγγραφέας: Αντώνης Παπαθεοδούλου
Εικονογράφος: Μυρτώ Δεληβοριά
Εκδόσεις: Πατάκη
(Το βιβλίο σε μορφή pdf το είδαμε ΕΔΩ!)
Ο Σύρος καλλιτέχνης Νιζάρ Αλί Μπαντέρ αφηγείται το δράμα της πατρίδας του μέσα από έργα που έχουν θέμα τον θάνατο, την προσφυγιά και την δυστυχία του πολέμου. Η πρωτοτυπία του: τα έργα είναι φτιαγμένα από βότσαλα.
Α. Ο παρακάτω παγκόσμιος χάρτης δείχνει τις περιοχές της Γης με τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου:
(ΚΛΙΚ για μεγέθυνση)
Ο εμφύλιος πόλεμος στην Υεμένη που έχει ξεσπάσει από τον Μάρτιο του 2016 μπορεί να μην έχει γίνει ιδιαίτερα γνωστός σ’ εμάς, ιδιαίτερα που τώρα με την κρίση έχουμε κλειστεί στα προβλήματά μας ως κοινωνία, όμως δεν παύει να είναι ένας πόλεμος που καταστρέφει και σκοτώνει… Μέχρι τον Δεκέμβριο του 2015 εκτιμάται πως περίπου 2.800 άνθρωποι είχαν σκοτωθεί και πάνω από 2,5 εκατομμύρια είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, σύμφωνα με τον Ο.Η.Ε.
Μία καλλιτέχνιδα από την Υεμένη, η Saba Jallas, για να «ξορκίσει» τα αρνητικά συναισθήματα του εμφυλίου και να στείλει μηνύματα αγάπης και ελπίδας μέσα από τις εικόνες βίας και καταστροφής που έβλεπε καθημερινά γύρω της, φωτογράφιζε τους βομβαρδισμούς και τις καταστροφές και κατόπιν επεξεργαζόταν τις φωτογραφίες σε εικόνες που θα ήθελε να υπερισχύσουν, αντί για τις εικόνες του θανάτου.
Έμπνευσή της για τις δημιουργίες αυτές ήταν οι επεξεργασμένες φωτογραφίες μίας ομάδας Παλαιστίνιων καλλιτεχνών, οι οποίοι, μετά από ισραηλινούς βομβαρδισμούς εναντίον της Γάζας το 2014, μετέτρεψαν εικαστικά εικόνες από τις βομβιστικές επιθέσεις σε μηνύματα αντίστασης.
Συγκινητικές εικόνες μας έρχονται από τα Λαγυνά, ένα μικρό χωριό δίπλα στον Έβρο ποταμό, κοντά στο Σουφλί.
Στις 9:30 το πρωί της Κυριακής 3/1/2016, κι ενώ το χιόνι έπεφτε διαρκώς, 40 περίπου πρόσφυγες (ανάμεσά τους και 10 παιδιά) έφθασαν στα Λαγυνά με τα πόδια από την Τουρκία. Οι ντόπιοι, βλέποντάς τους ταλαιπωρημένους, τους οδήγησαν στην εκκλησία, τους έδωσαν ψωμάκια και κουβέρτες και, τελικά, μεταφέρθηκαν σ’ ένα κέντρο φιλοξενίας προσφύγων.
Δείτε τα βίντεο:
